کلاس دارایی یا همان Asset Class نشانگر گروهی از دارایی هاست که رفتار، ویژگی، قوانین و مقررات مشترک و مشابهی دارند. یعنی دارایی‌هایی که در یک کلاس یا گروه قرار گرفته‌اند، در شرایط یکسان رفتار مشابهی را به نمایش می‌گذارند. در گذشته، معمولاً کلاس دارایی را به سه کلاس سهام، اوراق قرضه و دارایی‌های نقد (یا معادل پول نقد) تقسیم‌بندی می‌کردند. اما امروزه اکثر فعالین حرفه‌ای، دارایی‌هایی مثل املاک و مستغلات، کامودیتی (کالاهای اساسی)، قراردادهای آتی، آپشن و حتی کریپتوکارنسی را هم به عنوان کلاس دارایی در نظر می‌گیرند.
دارایی‌های سرمایه‌گذاری که گروه‌بندی می‌شوند و یک کلاس دارایی را تشکیل می‌دهند، معمولاً یا دارایی ملموس هستند یا غیرملموس و با هدف دریافت بازدهی یا درآمد، خریدوفروش می‌شوند. همان‌طور که در بالا هم اشاره شد، کلاس دارایی گروهی از دارایی‌های سرمایه‌گذاری است که رفتار و ویژگی مشابهی دارند. به طور مثال سهام شرکت‌های IMF، مایکروسافت و اپل را می‌توان در کلاس دارایی سهام طبقه‌بندی کرد. اما هدف از این طبقه‌بندی چیست؟ چرا دارایی‌های سرمایه‌گذاری را در کلاس‌های دارایی قرار می‌دهیم؟
مشاورین بازارهای مالی از کلاس دارایی برای تنوع بخشی به پرتفوی‌ها استفاده می‌کنند. کلاس‌های دارایی مختلف، ریسک و بازدهی متفاوتی دارند. سرمایه‌گذاری در چند کلاس دارایی می‌تواند ریسک و بازدهی کلی سبد دارایی یا پرتفوی را تعدیل کند. معمولاً توزیع سرمایه در بین چند کلاس دارایی، ریسک سرمایه‌گذاری را پایین می‌آورد و به سرمایه‌گذار امکان مانور می‌دهد. یعنی اگر کلاس دارایی مثل سهام عملکرد خوبی داشته باشد، می‌توان بخشی از سهام پرتفوی را فروخت و به کلاس دارایی کامودیتی که رشد ضعیف‌تری داشته اضافه کرد.
به طور مثال با بالا رفتن نرخ بازدهی اوراق قرضه، قیمت این اوراق پایین می‌آید و در عین حال بر کلاس دارایی سهام هم اثر منفی دارد. در چنین وضعیتی داشتن پول نقد یا معادل پول نقد می‌تواند به کمک سرمایه‌گذار بیاید و به او اجازه دهد تا از افت قیمت در بازار اوراق قرضه و سهام استفاده کند و بر دارایی‌های خود بیفزاید. یا کلاس دارایی مثل کریپتوکارنسی که هیچ ارتباطی با نرخ بهره یا شاخص های کلان اقتصادی ندارد، می‌تواند ریسک و بازدهی کل سبد را هم‌زمان بالا ببرد. استفاده از کلاس دارایی در سرمایه‌گذاری به نفع سرمایه‌گذار است.
